Loes

In 2012 trouwden we voor de wet, we waren 20 en 21. Prachtig was het, ons nieuwe leven samen begon, het geluk lachte ons toe. We hadden besloten ook zo snel mogelijk een echt gezinnetje te willen vormen, dus ik stopte met de pil. Binnen een maand of drie zouden we vást een positieve test in handen hebben. Maar niets was minder waar.

Negen maanden later zaten we bij de gynaecoloog. Ik bleek PCOS en endometriose te hebben, een harde klap, maar behandelbaar. We stapten de medische mallemolen in. Ovulatie-inducties, een operatie, inseminaties, IVF en ICSI. Het mocht niet baten. Elke maand kregen we een klap te verwerken. Voor 2,5 jaar lang. Om ons heen kwam de ene zwangerschapsaankondiging na de andere binnen. We gingen onder de behandelingen gebukt. Tot die laatste ICSI, onze laatste kans, ook mislukte. Mijn eicelkwaliteit was zo slecht, dat een kindje wat biologisch van mij was, er nooit zou komen. Ik was onvruchtbaar en uitbehandeld.

Ik kon er niet mee omgaan, heb zo vaak tegen mijn man gezegd; zoek maar iemand die jou kinderen kan geven. Maar hij bleef. Ik kreeg het steeds zwaarder, tot ik in februari 2016 een zelfmoordpoging deed. Ik overleefde het en ging voor 5 maanden naar een psychiatrische kliniek. Tot ik op een dag op mijn kamertje zat en letterlijk uitschreeuwde naar God: als U er bent, geef me dan een teken! Bam. Daar werd ik aangeraakt, in alle hevigheid was Hij daar. Ik was niet meer alleen. Ik legde mijn problemen neer bij God, we deden het nu samen.
Mijn man stond er ook voor open. Samen gingen we naar de kerk (hij was van huis uit gelovig opgevoed, maar had zich van God afgekeerd). Die zomer nog liet ik me dopen met nog negen dopelingen in de Westerschelde, een paar dagen na mijn ontslag uit de kliniek.

Dit was ons nieuwe leven. Samen met God. In mei 2017 hebben we ons huwelijk in de kerk laten inzegenen. Dat voelde voor ons als een logische stap. De kinderloosheid deed nog pijn ja, maar we voelden ons gedragen.

In september 2017 gingen we met een deel van de gemeente op familieweekend. Er kwam daar een vrouw naar ons toe, ze zei: volgend jaar zijn jullie hier met zijn drieën. Dat was op zondag. Maandag testte ik tegen alle verwachting in, positief. God had een wonder gedaan. Hij had me gered van de dood, Hij heeft ons tot bekering geroepen, gezegend met een prachtige, liefdevolle tweede familie in onze gemeente en nu gaf Hij ons een kind.

Onze Samuel ("van God gebeden"), is pas twee geworden. Ons verhaal wordt vaak verteld in de kerk en nu willen we het met jullie delen. Deze getuigenis, deze genade, deze Liefde willen wij steeds weer delen. God is goed!